Vrijdag 15 maart 2002
Een dag voor vertrek. Net even snel iets gewijzigd op de site en dat gaat dan niet goed natuurlijk. Verkeerde page vervangen en nu is het voorgaande berichtje dus weg. ^%#@&%$& Ach jah, zo gaat dat. Er zijn ergere dingen.
Vandaag was ook mijn laatste werkdag voor vertrek. Ook daar viel nog veel op het Intranet te wijzigen en voor te bereiden. Voorlopig zal ik even helemaal zonder computers zitten. Niet echt erg… Op deze laatste dag ook nog een hoop andere kleine dingen kunnen afronden, veel mensen gesproken en door velen een fijne vakantie toegewenst gekregen. De bank gaf zelfs korting op mijn aankoop van US$! Een heuglijke dag.
Wat is er morgen allemaal nog te doen? Inpakken. Alles staat klaar, maar mijn slaapzak en matje wil ik pas op ’t laatste moment in een zak proppen en inpakken. Kost hooguit een half uur. Verder eigenlijk heel weinig te doen.
Ik ben erg benieuwd hoe de platupus-zakken bevallen als foodcontainers. Ik heb er vier bij me. Drie gevuld met suiker, melkpoeder en brinta en eentje om uit te drinken. De zakken lijken me erg geschikt om voedsel in poedervorm in te doen. Ze zijn flexibel, ijzersterk, worden platter naarmate ze leeg raken en ze wegen slechts 35 gram!
Naast de brinta, dat mijn ontbijt vormt, neem ik soep, kaas, worst en hartkeks mee als avondeten en stil de honger overdag met boterkoek, chocoladerepen, ontbijtkoek en mueslirepen. Hoe hoger je komt hoe minder honger je hebt. Je lichaam heeft op zich wel veel energie nodig om warm te blijven en te bewegen, maar door het gebrek aan zuurstof kan je lichaam niet veel voedsel verbranden en heb je daarom minder honger.
Naarmate ik het moment van vertrek nadert, word ik vaker overvallen door een gevoel van spanning, zenuwen. Alsof ik nu pas voor het eerst gevoelsmatig besef wat ik ga doen. Het isolement, de risico’s, het afzien, de kou, wind en sneeuwstormen, het overweldigende landschap… Wekenlang geen enkel teken of geluid van andere mensen. Hoe reageer ik daarop? Draai ik door? Of werkt het juist rustgevend? Ontdek ik de ware zin van het leven? Of maakt het me bang? Ik ben nieuwsgierig en angstig tegelijk.
Ik denk dat ik maandag nog wel even de kans heb om een berichtje te plaatsen vanuit Mendoza, Argentinië. Daarna zal er een week of twee tot drie radiostilte zijn. Ik zit dan op de berg zelf. Na terugkomst lees je hier meteen hoe het gegaan is.
Greetz!
Boris