Zondag 17 maart 2002
Het eerste deel van de reis is bijzonder soepel verlopen. De trein was 10 minuten te laat en daarom voor mij precies op tijd. Op Schiphol kon ik meteen inchecken en de controle bij de douane duurde pakweg 2 minuten. Er was nog even verwarring omdat ik tussen een groep stond die naar Thailand ging, maar ook dat was snel opgelost. De vlucht naar Frankfurt duurde maar een drankje en een broodje lang. Frankfurt zelf was half in verbouwing en kwam erg rommelig op me over. Na een uur of anderhalf kon ik het vliegtuig in voor de tweede vlucht. Er zou toch een stop zijn in Buenos Aires, wat ik ook eigenlijk al verwacht had.
Het eten aan boord was uitstekend. Van slapen kwam alleen niet heel veel terecht. Een schitterende zonsopgang maakte veel goed. Na een stop van ongeveer 2 uur vliegen we verder naar Santiago de Chili. Big surprise: de piloot maakt een half rondje rond de top van de Aconcagua. Vanuit het vliegtuig badend in de zon, ziet de berg er heel rustig uit. Ik teken voor zulk weer als ik naar de top wil.
De controle in Santiago stelt vandaag niets voor, ondanks de drie formulieren die ingevuld moesten worden in het vliegtuig. Alle tassen en koffers gaan door een scanner, maar de mensen erachter zitten gewoon met elkaar te kletsen.
Buiten stopt de bus die net vertrekt nog even om me in te laten stappen. Op het busstation staat een enthousiaste man te roepen dat hij naar Mendoza gaat en inderdaad zit ik een half uur later relaxed in een minibusje op weg naar Mendoza. Dit busje is een stuk sneller dan de gewone bussen en is sneller door de douane. Boven op de pas bij de tunnel op 3.185 meter is het aangenaam weer met weinig wind. Alles lijkt mee te ziiten. Welk onheil wacht me op?
In Mendoza ga ik naar het pension waar ik al eerder ben geweest en ik word er meteen herkend. Een aangenaam welkom. Na wat eten en veel water val ik doodmoe in slaap.
Vandaag (zondag) ben ik op jacht geweest naar formele toestemming om het park buiten het seizoen binnen te mogen. Via alle emails heb ik daar nog geen duidelijkheid over kunnen krijgen. Na een wandeling van een uur bereik ik het park San Martin. Bij het informatiekantoor wordt ik doorverwezen naar een ander gebouw, 300 meter verderop. Daar wordt ik weer teruggestuurd naar een gebouw tegenover het informatiekantoor. Leuk! Het derde gebouw blijkt inderdaad het juiste te zijn. Ze kijken me een beetje vreemd aan, dat ik nu nog wil gaan klimmen, maar het schijnt zeker wel te mogen. Ik hoef helemaal geen paperassen te regelen. Bij de ingang van het park kan ik een off-season permit kopen voor 40 US$. Een hele opluchting.
Ik besluit vandaag in Mendoza te blijven om een beetje uit te rusten en te eten. Morgenochtend vroeg ga ik naar Puente del Inca en ga dan meteen het Parque National de Aconcagua in. Dan ben ik dus een week of twee, drie weg uit de bewoonde wereld en komen er hier geen verhalen meer bij. Als ik weer terug ben lees je hier weer hoe het me vergaan is.
Greeetz!
Boris