Maandag 31 augustus 2009, Alpen, Zwitserland
Het is al avond als ik tussen de enorme rotsblokken loop op de noordwest helling van de Mittaghorn, boven Saas Fee. De zon schijnt nog warm op m’n huid. Het dal ligt al in de schaduw, maar ik loop hoog daarboven.
Mischabelgroep (v.l.n.r. Täschhorn, Dom, Lenzspitze, Nadelhorn, Ulrichshorn)
Als de afdaling dan eindelijk begint protesteren m’n voeten flink. Ik ben vandaag dan ook al meer dan 10 uur onderweg. Waarom ben ik dan ook zo plotseling weggegaan uit de Britannia hut, zo laat op de dag? vraag ik me af. Er was geen heel duidelijke reden. Meer een onbestemd gevoel om daar weg te moeten, op weg te willen zijn.
Vanmorgen ben ik om 3 uur opgestaan. Na een rustig ontbijt – ik heb altijd veel tijd nodig om op zo’n onmenselijk tijdstip voldoende te eten – vertrek ik als laatste uit de hut. Bij het begin van de gletsjer is een groep klimmers bezig met stijgijzers aantrekken en inbinden aan het touw. Omdat ik solo klim doe ik alleen m’n stijgijzers aan en loop iedereen voorbij het ijs op.
Ik vind het altijd iets surrealistisch hebben dat lopen in het donker. De zwartblauwe lucht vol sterren, de donkere contouren van reusachtige bergen, de blauwachtige sneeuw. Langzaam kruipt de zon naar de horizon en verlicht steeds meer het spectaculaire landschap van gescheurde gletsjers, graten, rotspieken en sneeuwtoppen.
Uren later beklim ik de glooiende sneeuwgraat en bereik wat later het kruis op de top van de Strahlhorn. Een schitterend uitzicht is de beloning. De afdaling gaat zoals meestal veel sneller dan de klim en in slechts anderhalf uur ben ik alweer bij de hut.
Naarmate de tijd verstrijkt voel ik me minder op m’n gemak. Om kwart voor vijf ’s middags besluit ik te vertrekken. Waanzin natuurlijk, maar de actie lucht wel op. In rustig maar gestaag tempo volg ik de route naar het dal. Dat is nog 3,5 uur lopen. Ik zie wel hoever ik kom vandaag, denk ik laconiek. De route is heel afwisselend, gaat op en af, over sneeuw en rotsen. Van veel hoger in de rotsen word ik een tijdlang nagekeken door een groep steenbokken.
Een grote dorst overvalt me, als ik bijna rond de Mittaghorn ben. Ik heb wel water bij me, maar dat smaakt inmiddels alsof het uit de Noordzee komt. Wat lager zie ik een berghut. Het is Vernissage V, een oud stenen huis met een groot terras erbij. De waard heeft helaas niets te eten voor me, maar kan wel een huisgemaakte ijsthee serveren.
Ik zak onderuit op de loungebank. Er klinkt relaxte muziek uit de hut. Tegenover me zie ik de Mischabel graat, een hele serie spitse rotstoppen. De zon staat nog net boven de Dom, de hoogste van de toppen. Na het urenlange opgejaagde gevoel, komt er een aangename rust over me. Alsof ik hier moest zijn voor dit moment, alsof ik hier thuishoor.
© Boris Krielen