Dinsdag 9 april 2002 – Back in Salta-town!
Ik ben de afgelopen dagen in Cachi geweest, 160 km hier vandaan. De busreis was op zich al een fantastische ervaring! Schitterend landschap dat begon met de stad Salta, de uitgestrekte grasvlakte daarbuiten, dan door een smal slingerend dal in een natuurpark met steile bergen die helemaal begroeid waren als een regenwoud en waar felgroen gras als een waterval langs de hellingen naar beneden hing.
Argentinie 2002 – Nevado de Cachi
De weg was vanaf daar onverhard, maar redelijk goed. Aan het einde van het dal maakte het groen steeds meer plaats voor rotsen in alle kleuren, van steenrood tot donkerblauw en groen, heel bizar. Daar slingerde de weg steil omhoog naar de pas van 3348 meter. Deze weg was een bouwkundig meesterwerk en hier en daar leek het me een raadsel hoe de weg aan de berg bleef hangen. De wind blies wolkenflarden tegen de steile berghelling omhoog en maakte het tot een spookachtig tafereel.
Voorbij de pas volgde een uitgestrekte hoogvlakte waar koeien en ezels rondliepen. Het landschap veranderd daar steeds meer in woestijn. Na een lange afdaling door gortdroge en bijna totaal tot gruis geerodeerde bergen bereikten we het dal waar Cachi ligt. Vanaf 30 km daarvoor heb je al een schitterend uitzicht op de Nevado de Cachi (6380m).
Na wat rondlopen door Cachi, een kort gesprekje bij het touristenburo / artisanias (souvenirwinkel) en een speurtocht naar wat benzine, ben ik de vallei achter Cachi ingelopen. Dit begint met een stoffige grintweg in een brandende zon. Elke auto die langsrijd veroorzaakt een stofwolk die 15 minuten blijft hangen. Er komt ongeveer om de 15 minuten een auto langs. De auto´s rijden altijd de andere kant op dan ik loop. Vanaf de afslag richting ruines, waarheen ik wil, komen er geen auto´s meer langs. De zon blijft branden. Ik maak mn petje steeds nat in het stroompje langs de weg, maar het droogt in 10 minuten op. Na een klim bereik ik het dal zelf, een uitgestrekte groene vlakte vol rotsblokken en 1000-den cactussen zoals in een goeie western te zien zijn. Erg spectaculair gezicht! In de verte is de Nevado de Cachi te zien, met 9 toppen. Het is vanaf Cachi ruim 16 km tot aan het eind van het dal. Die loop ik allemaal, maar de berg blijft ver weg.Bovendien stijgt de weg niet echt flink, dus de 4 km omhoog blijven staan.
Als de weg – inmiddels van weg tot pad tot vaag spoor verworden – helemaal ophoud en ik een paar uur tussen de cactussen heb gelopen, besluit ik de tent maar ergens op te zetten. Ik kies een stukje groen gras en slaap er beter dan ooit. De volgende morgen word ik dan ook uitgerust wakker en merk even later dat er een stuk of 20 grote stieren rond de tent lopen. Das sneller wakker worden dan een koud stortbad. Vanuit de tent gluur ik voorzichtig naar de zwaargebouwde vleesmassa´s die tergend langzaam grazend en snuffelend voorbij lopen. Het lijkt me het veiligst als ze mij niet zien, dus ik blijf in de tent. Aangezien sommige dieren echt vlak langs de tent lopen durf ik er niet eens aan te denken om de tent uit te gaan, bang dat ze zullen schrikken en god weet wat doen. Ik heb geen idee of ze echt gevaarlijk zijn, maar denkend aan stierengevechten enzo… Er zijn er een paar die echt nieuwsgierig zijn naar dat groene ding en duwen eens tegen de tent met hun kop. Eentje likt aan een scheerlijntje. Als de tent dan schokt schrikt het beest en deinst een meter terug. Het blijkt echter voor herhaling vatbaar want hij doet het zeker nog een keer of tien. Intussen sta ik doodsangsten uit en zie voor me hoe hij uiteindelijk zal besluiten het groene geval plat te walsen door eroverheen te lopen of er eens het zn hoorns doorheen zal steken. Een lichte zwaai met zon kop met hoorns van een metertje of zo breed en je bent purree. Na iets van anderhalf uur zijn alle beesten voorbij gelopen. Eentje kwam tot twee keer behoorlijk agressief kijkend en bewegend en snuivend terug lopen en bleef maar naar de tent staren. Ik werd in anderhalf uur 10 jaar ouder…
Steeds rondkijkend of er geen stieren meer in de buurt zijn pak ik snel mijn boel bij elkaar en ga op weg de andere kant op. De berg moet tot een andere keer wachten. Het is nog zeker drie dagen klimmen tot de top. Zoveel tijd heb ik niet meer en het ontbreekt me nu eigenlijk ook aan de energie voor deze klim. Van een paar relaxte Argetijnen in een jeep krijg ik een lift. Ze rijden eerst nog heel de vallei rond en bezoeken diverse schitterende sites zoals een smalle kloof met een waterval en ze vertellen vanalles over de pre-colombiaanse ruines waar ik dus de hele dag overheen heb gelopen. Dat blijken namelijk geen resten van gebouwen te zijn, maar een soort terrassen met stenen randen, waar rond de 20.000 mensen moeten hebben gewoond. Erg indrukwekkend. Terug in Cachi eet ik een stapel tosti´s en drink een liter cola om wat bij te komen. De bus brengt me weer terug naar Salta, waar het razende verkeer opeens helemaal niet meer zo gevaarlijk lijkt…
Vandaag, dinsdag, heb ik de Mercado de Artesanias bekeken en half leeggekocht. Ze hebben hier erg veel nice dingen te koop, weer heel anders dan bijvoorbeeld in Bolivia. Ik zoek vooral veel bewerkte lepeltjes en kleine beestjes uit van sterk ruikend hout en diverse dingetjes van beschilderd aardewerk.
Plannen voor de komende dagen zijn niet echt vast, maar ik denk dat ik hier nog twee dagen blijf – misschien maak ik nog een tour van een dag – en dan vrijdag de bus naar Antafogasta pak in Chili. Er gaat namelijk een bus over de Atacama vlakte, via San Pedro de Atacama, langs de zoutmeren, moet schitterend zijn. Enige nadeel is dat de bus om 5 uur vertrekt. Vanaf Antafogasta neem ik dan een bus naar Santiago en zie dan ook nog een km of 2000 van Chili. Gelukkig zijn die lange afstandbussen zeer luxe en is er complete service aan boord (wc, food &drink enzo). Goed te doen dus. Zondag vlieg ik dan vanaf Santiago de Chili via Buenos Aires weer naar Frankfurt en kom ergens begin van de middag aan op Schiphol. Collega´s kunnen mij dan als het goed is dinsdag 16 april weer zien verschijnen in Rijswijk. Thx iedereen weer voor de nieuwe berichten in het gastenboek en alle mails! Tot laterz weer, avunt!
Suerte,
Boris de Atacama